Υδροκήλη

Υδροκήλη αποκαλείται η συλλογή υγρού μεταξύ του τοιχωματικού και του σπλαγχνικού πετάλου του ιδίως ελυτροειδούς χιτώνα του όρχεως.

Αιτιολογία – Ταξινόμηση

Μπορεί να είναι ιδιοπαθής ή δευτεροπαθής (συνηθέστερα μετά από κάποια φλεγμονή, τραυματισμό ή και όγκο του όρχεως ή της επιδιδυμίδας). Διακρίνεται σε υδροκήλη του όρχεως, όταν το υγρό περιβάλλει τον όρχι, υδροκήλη ή κύστη του σπερματικού τόνου, όταν το υγρό περιορίζεται στους χιτώνες του σπερματικού τόνου και συγγενή (επικοινωνούσα) υδροκήλη, όταν υπάρχει επικοινωνία με την περιτοναϊκή κοιλότητα, λόγω παραμονής ανοιχτού του ελυτροπεριτοναϊκού πόρου. Οι περισσότερες περιπτώσεις συγγενούς υδροκήλης διορθώνονται αυτόματα πριν τη συμπλήρωση του πρώτου έτους της ζωής.

Διάγνωση

Κλινικά, η υδροκήλη χαρακτηρίζεται από προοδευτική, ανώδυνη διόγκωση του οσχέου, η οποία μπορεί να λάβει μεγάλες διαστάσεις. Πολλές φορές συνυπάρχει αίσθημα βάρους. Στη συγγενή υδροκήλη, είναι δυνατό να παρατηρείται προοδευτική αύξηση του μεγέθους προϊούσης της ημέρας, λόγω συλλογής περιτοναϊκού υγρού. Η διάγνωση τίθεται με την κλινική εξέταση και επιβεβαιώνεται με τη διαφανοσκόπηση και την υπερηχοτομογραφία του οσχέου, η οποία αποκαλύπτει την παρουσία υγρού στο πάσχον ημιόσχεο, ενώ ο όρχις ελέγχεται φυσιολογικός. Η υδροκήλη θα πρέπει να διαφοροδιαγιγνώσκεται από άλλες καταστάσεις που προκαλούν διόγκωση του όρχεως ή του οσχέου, όπως η ορχεοεπιδιδυμίδα, η βουβωνοκήλη και οι όγκοι του όρχεως.

Θεραπεία

Η θεραπεία είναι χειρουργική.Η ανάρρωση είναι γρήγορη, και ο ασθενής εξέρχεται την επόμενη μέρα από το νοσοκομείο. Στις απλές, μη επικοινωνούσες υδροκήλες, η προσπέλαση είναι οσχεϊκή, ενώ η αποκατάσταση των συγγενών υδροκηλών, καθώς και εκείνων του σπερματικού τόνου, γίνεται μέσω βουβωνικής τομής. Στις συγγενείς υδροκήλες που παραμένουν μετά το πρώτο έτος της ζωής, γίνεται χειρουργική σύγκλειση του ελυτροπεριτοναϊκού πόρου, στο ύψος του έσω (κοιλιακού) στομίου του βουβωνικού πόρου, ενώ στις μη επικοινωνούσες υδροκήλες, μετά την κένωση του περιεχόμενου υγρού ακολουθεί εκτομή ή αναστροφή του ελυτροειδούς χιτώνα, για την αποφυγή υποτροπής. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στην αιμόσταση, λόγω του κινδύνου ανάπτυξης μετεγχειρητικού αιματώματος.